Blog #80
En hop! Daar issie weer.. De zon! Zomaar opeens van de ene op de andere dag! Van dikke dekbedden naar lakens en van gevoerde laarzen naar slippers. Nou daar schrikt mijn ‘innerlijke ik’ ineens wel even heel hard van hoor.

Putten en blubbers
Voorheen maakt ik me niet alleen zorgen om putten en blubbers maar ook nog eens om mijn in en in witte huid. Gelukkig heb ik daar nu een wondermiddel voor wat geen tijd kost en niet slecht is voor je huid. Dus ik pakte de spray meteen vol goede moed uit de kast! Deed dat die avond nog eens en die avond daarna nog een keertje.

Pijn aan je ogen
Nu doet het tenminste geen pijn meer aan je ogen als ik langs loop in korte broek. Of tenminste, het doet in ieder geval niet meer pijn van de weerkaatsing van de zon op mijn bijna doorzichtige huid… Wel nog steeds van de blubbers en putten helaas. En die putten lijken zo ontzettend veel erger geworden!

Cellulitis
Cellulitis wordt het genoemd. Na de zwangerschap van Cis was ik al behoorlijk gekenmerkt door de diepe kraters in mijn benen maar nu ik nog een klein beetje ouder ben geworden is het helemaal niet meer om aan te zien. Ik weet nog wel héél vroeger.. Toen ik ze alleen nog maar heel lichtjes op mijn bovenbenen had als ik op mijn kont zat.

Accepteren
Ik kan het me nauwelijks nog herinneren zo lang is het geleden. Tegenwoordig hoort het er gewoon bij. Dus het is een kwestie van accepteren denk ik. Zo van “Ha, daar komt de zomer… Hoi Zon! En hoi putten! Hoi blubbers.. overal. Oh en En hoi kipfilet armen!” Ik moet natuurlijk eigenlijk allang blij zijn met het feit dat mensen geen zonnebril nodig hebben voor het aanschouwen van mijn witten benen. Maar ik was er eigenlijk alweer aan gewend dat dat geen “probleem” meer is.

Dekmantel
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me dat het misschien helemaal niet zo’n slimme actie is om meteen als een malle met dat ‘bruin zonder zon’ aan de slag te gaan. Het was mijn dekmantel, door de schittering van het witte oppervlak vielen mijn putten en bubbels natuurlijk veel minder op!

Zeuren en snarken
Of zou het misschien zo zijn dat er gewoon altijd maar wat te zeuren en te snarken moet blijven? Dat je vindt dat er altijd wel iets mis is aan jezelf? Is het ene ‘probleem’ opgelost dan dient zich daar als vanzelf een volgend ‘probleem’ aan. Een “probleem” dat er eigenlijk altijd stiekem al was maar wat niet zo opviel omdat je je druk maakte over iets anders wat je niet goed genoeg aan jezelf vond? Wees lief voor jezelf en geniet van de zon!

Blog #79
“We hebben gewonnen!” stuurde ik naar mijn vriendin Daniek. “Huh? Ik geloof daar nooit in..” zei ze. Haha, tsja het stond er toch echt? Daniek en ik hadden een fotoshoot gewonnen via een Facebook winactie van Icasting. Super leuk natuurlijk. Maar ook best wel een dingetje.. Voor mij dan, ik vind foto’s van mezelf over het algemeen niet zo leuk. Ik ben veel en veel te kritisch en zie altijd vooral alleen maar wat er vooral niet perfect is. Gaan we weer..

Strakker?
Eigenlijk dacht ik dat, toen we de afspraak een tijdje geleden planden, ik voor die tijd nog net een beetje strakker in mijn velletje zou zitten. Ughum.. 3 keer raden? Niet gelukt! Nou dacht ik er sowieso al aan om een beroep te doen op mijn lieve vriendin die ook make-up artist is maar nu was ze voor mijn gevoel helemaal mijn laatste reddingsboei. Ik bedoel, ik weet heus wel dat mijn onderkin er niet letterlijk minder van wordt hoor. Maar ik voel me wel altijd een stuk sexyer als mijn make-up goed zit.

Zenuwachtig
De dag van de shoot brak aan en aangezien ik best zenuwachtig was en ook nog eerst moest werken kwam ik helemaal tot rust bij Linda in de stoel. En terwijl mijn gezicht vakkundig werd “geshaped” nam ik in gedachten door hoe ik op de foto wilde. In de spiegel had ik stiekem al wat blikken geoefend maar als ik dan een foto van mezelf maakte zonder dat ik in de spiegel keek zag het er toch echt heel anders uit.

Quasi nonchalant
Respect voor alle fotomodellen! Hoe doen ze dat toch, zo quasi nonchalant kijken en toch nog heel interessant zijn? Op mijn test foto’s keek ik steeds alsof ik net mijn kleine teen gestoten had maar dan lachend. En op de foto’s waar ik mysterieus probeerde te kijken zag ik eruit alsof ik iemand wilde vermoorden. Of zojuist vermoord had, dat kon ook nog.

Fotomodel
Inmiddels was Daniek er ook en toen ik haar aan keek schoten er spontaan wat extra vlekken in mijn nek. Zij is er zo één namelijk.. Zo’n fotomodel die van nature mysterieus kijkt en verschrikkelijk aantrekkelijk is. Had ik al verteld dat ze bij de laatste 100 van Miss Nederland zit? Nou dat dus! Ze is prachtig, niet alleen van buiten trouwens, dus ze stelde mij gerust. De lieverd! Het ging goed komen, zij had er alle vertrouwen in! Zij wel..

Amsterdam
We gaven onze make-up goeroe een dikke dankjewel knuffel en Daniek en ik vertrokken naar Amsterdam. Jet van Gaal zou onze foto’s maken, ik had al een paar keer contact met haar gehad en op haar site vond ik prachtige foto’s. Het zou absoluut niet aan haar liggen als er geen leuk eindresultaat uit zou rollen. We kwamen aan bij een oude school, het rook er naar vroeger en nostalgische gevoelens kwamen als vanzelf in mij naar boven.

Knus
De studio van Jet was knus en dat maakte dat ik me prettig voelde. Daniek mocht eerst, hopelijk kon ik haar trucjes nog een beetje afkijken. Ik deed haar na in de spiegel die er hing en ik hoopte maar dat ze niet zagen wat ik aan het doen was. De foto’s van Daniek werden prachtig, dat was zeker. Toen mocht ik.. Stijfjes en met een verbeten trek om mijn mond begon de shoot. Jet stelde me gerust, gaf me aanwijzingen en zorgde ervoor dat ik me volledig op mijn gemak voelde. Ik voelde me zelfs even een model!

Aardig
En eerlijk is eerlijk, het eindresultaat mag er zijn. Er zitten aardige foto’s van mij tussen. Die van Daniek waren allemaal super tof gelukt trouwens. Doe ik het nu weer? Ja hé? Ik kan het blijkbaar maar niet afleren.. Kijken en vergelijken doe je bij wasmachines of fietsen als je een nieuwe nodig hebt. Niet bij mensen.. En je moet jezelf geloof ik al helemaal niet vergelijken met een uitzonderlijk mooie vrouw die sowieso al 1-0 voorstaat omdat ze je lieve vriendin is en ook nog eens 14 jaar jonger en strakker is.

Blog #78
Met afgunst scroll ik weer door mijn tijdlijn.. De één gaat van vakantie naar festival en weer terug. De ander gaat de goede kant op met haar killerbody. Weer een ander maakt de prachtigste baksels die ook nog eens gezond zijn en weer iemand anders heeft de poepigste kindjes met de meest te gek gave outfits.

Bedenkelijk
Dan kijk ik naar mezelf en wrijf ik bedenkelijk over mijn kin. Ik doe heus wel leuke dingen maar ik ben over het algemeen eigenlijk vooral alleen maar keihard aan het werk. Verder glij ik volledig af met mijn “killerbody” ik geloof zelfs dat ik nog nooit in mijn leven zo weinig gesport heb. De term “killerbody” heeft voor mij momenteel een heel andere betekenis.

Stuk of 70
Aan leuke gezonde baksels maken denk ik altijd alleen maar als ik er op dat moment geen tijd voor heb. En als ik er wel tijd voor heb dan heb ik er simpelweg geen zin in. En trouwens als ik een keer iets lekkers heb gemaakt wat ook nog gezond is en er mooi uitziet dan bedenk ik me pas dat ik een foto had moeten maken als het al op is.

Snot
Oh, en als ik een toffe foto van mijn dochter wil plaatsen moet ik er eerst een stuk of 70 maken. Op de ene wil ze niet naar de camera kijken, op de andere heeft ze snot onder haar neus of chocolade rond haar mondje. En op weer een ander staat ze gewoon lang niet zo leuk en mooi als dat ze in werkelijkheid is.

Spectaculair
Natuurlijk weet ik in mijn achterhoofd ook wel dat het bij die anderen ook allemaal lang niet vanzelf ging. Maar toch.. Mijn Instagram account ziet er lang niet zo spectaculair uit als die van een ander. Als ik het er zo over heb vind ik mezelf behoorlijk droevig. Ik bedoel ik trap gewoon met open ogen in de perfecte plaatjes van anderen?!

Knap
Maar ik geef eerlijk toe dat ik er best weleens onzeker van word. Ook van de dingen die ik in het echie zie trouwens hoor. Die ene collega bijvoorbeeld, die zonder make-up net zo knap is als met. En het meisje dat ‘as we speak’ langs het huis rent.. Ik wil ook knap zijn zonder make-up en ik wil ook zo gezellig langs huizen rennen. Of wil ik vooral dat mensen dat denken?

Rennen
Wil ik zo graag dat mensen alleen maar stoere, leuke en positieve dingen over mij denken? “Jeetje wat is die Kim toch knap! Zelfs zonder make-up!” en “Kijk Kim eens gaan joh, ik zie haar wel 3 keer per week voorbij rennen!” Uh ja.. Dat wil ik graag. Eerlijk is eerlijk, ik vind het niet leuk als ze over me zeggen dat ik behoorlijk vergane glorie ben die ook nog eens niks uitvoert.

100% Kim
Maar wat heb ik er uiteindelijk aan als ik een leven leid dat niet mijn leven is. Dat ik precies doe wat volgens het plaatje perfect is maar waarbij ik me niet helemaal 100% Kim voel. Niks natuurlijk! Dus, ik ga (voor Libelle) vloggen over mijn weg naar perfectie. MIJN perfectie. Die weg is lang maar rete interessant! Het gaat over zoeken naar de beste oplossingen. De beste oplossingen voor mij, niet de oplossing die de gemiddelde persoon goed staat.

Plassen
Het is een weg die gaat over accepteren en misschien ook over nu eindelijk gewoon eens doen. In plaats van alleen maar te denken aan wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Verder ga ik je laten zien hoe mijn leven echt is. Dus ja, ik ga redelijk met de billen bloot. Want zeg nou eens eerlijk.. Laat jij je kind weleens te lang in een natte luier lopen omdat je nog even door je tijdlijn wilt scrollen? En knik jij weleens quasi geïnteresseerd met je hoofd terwijl je geen flauw idee hebt van wat de ander je zojuist vertelde? En plas jij weleens onder de douche?

Blog #77

Eigenlijk had ik de afgelopen dagen niet eens echt de tijd gehad om er bij stil te staan. Vanmorgen schoot ik om 8 uur wakker terwijl Cis tussen half 9 en kwart voor 9 op de peuterschool moest zijn. Je wekker niet zetten op de maandag nadat de klok is verzet is niet zo handig.. Cis lag naast me in bed dus stiekem even een vlugge douche terwijl zij door sliep zat er helaas niet in. Doordat ik dus met een ruk wakker schoot keek ze me, met haar grote blauwe ogen, al vragend aan. “We moeten opschieten schoonheid” Mompelde ik en ik zette haar op de bad rand met mijn telefoon in haar handen zodat ik toch even vlug kon douchen.

 

Geen optie

Niet douchen was deze ochtend geen optie, ik moest namelijk mijn haren wassen. Om 10 uur zou ik opgehaald worden voor een fotoshoot. Nu ik met mijn haar in het sop zat ging ik er eens goed over nadenken. Het was een shoot voor een brillenwinkel en voor een kledingzaak. Vet cool dus! Twee winkels waar ik voor eventjes het gezicht van zou zijn. Hm, zou ik mijn kaartjes op de toonbank mogen leggen? De kledingwinkel zou kleding hebben waar ik in pas dus ik weet zeker dat daar heel wat potentiële ‘volgers’ over de vloer komen.

 

Boksen

Cool! Ik kreeg er zin in! Maar nu eerst nog maar even alles op tijd voor elkaar zien te boksen. Dus toen ik klaar was smeerde ik me als een bezetene in met ‘bruin zonder zon’ en schoot ik in mijn trainingsbroek. Ik griste een kleding setje voor Cis uit de kast en beneden gaf ik haar een broodje en limonade, voor thee had ik echt geen tijd. Ondertussen probeerde ik haar uit te kleden “Nee mama, deze wil ik aan naar school!” Haar te wassen “Klaar nu, Cissie vind niet leuk!” Haar aan te kleden “Nee mama, Cissie wil pyjama aan naar school!” “Nee mama, ik wil roze sokken!” Haar haren te kammen “Nee, mama! Auw!” hoe zachtjes ik ook doe.

 

Pindakaas vrij

En haar gezicht weer pindakaas vrij te krijgen, natuurlijk werkt dat beter als ze gewoon helemaal klaar met eten is maar in hysterische toestanden denk je dat het handig is als je steeds alles opnieuw weghaalt. Geen idee waarom, misschien voor het overzicht ofzo? Aangezien ik Cis ’s morgens altijd een beetje rustig moet benaderen en haar sowieso even moet voorbereiden op het feit dat ze die dag naar school gaat was het een behoorlijk gekke ochtend. Maar goed, toen uiteindelijk alles schoon en klaar was deden we onze jassen en schoenen aan. In Cis haar geval laarzen “Prima schat! Als je maar even opschiet!”

 

Sorry, sorry, sorry!

Toen ze perse mijn boterham met pindakaas mee naar school wilde vond ik dat ook prima.. Met als gevolg dat ik bij aankomst op school al poetsend, pindakaas is echt bende, bedacht dat ik haar tandjes niet gepoetst had. Bad mom! Ik overhandige Cis aan juf en snelde naar huis om mijn haar en make-up te doen. Ondertussen bedenkend dat Cis haar tas nog thuis stond. “Mam, ik kom zo de tas even brengen hoor!” appte ik mijn moeder. “Oh, moet ik Cis van school halen dan?” kreeg ik terug. F*ck f*ck f*ck.. Mijn communicatie kon echt zo ontzettend veel beter! “Sorry mam, duizendmaal sorry!” We hebben het er wel over gehad maar ik kan me voorstellen dat ze het niet meer wist.

 

Heldin

Ik heb het al eens eerder gezegd, mijn moeder is een heldin.. Hoe deed zij het toch met vier kinderen? Oké, geen tijd om daar nu over na te denken. Hup hup, haar in de krul en een make-upje op mijn gezicht. Drie hoeraatjes voor make-up! Even een extra corrigerend jurkje en een panty in mijn tas, je weet tenslotte maar nooit want je moet gaan dragen en ik was er klaar voor. Pfjieuw.. Mijn oren suisden en ik zag sterretjes.. Ik moest toch maar even langs de huisarts voor die hoge bloeddruk. Oh shit, ik moest nog wat eten! Dat was het misschien.. Oké, jas aan! Als ik opgehaald zou worden zou ik er nu echt helemaal klaar voor zijn.

 

10 uur: wat een timing zeg.. Even zitten. Eens kijken heb ik echt alles? Oh, ff een flesje water nog.

 

10.05 uur: ze zou het toch niet vergeten zijn?

 

10.10 uur: ik heb haar mobiele telefoon nummer niet eens..

 

10.15 uur: zou ze de klok nog niet verzet hebben?

 

10.20 uur: nah het gaat vast niet door hoor! Zit ik hier met mijn goede gedrag, op maandagochtend in de make-up.. Heb ik hier nou een vrije dag voor opgenomen? Vet zonde! Of zou er iets met haar zijn?

 

10.30 uur: het gaat officieel niet door. Iets met communicatie.. en duizendmaal sorry!

 

Ha die ken ik! Super herkenbaar! Fijne dag.. Wat zal ik eens gaan doen?

 

Blog #76

Nou.. Daar ging ik.. Met mijn mapje onder mijn arm. Omdat ik Libelle een nieuw voorstel had gedaan mocht ik langskomen om het een en ander te bespreken. Super leuk natuurlijk! Het duizelde me van de gedachten die steeds door mijn hoofd schoten. Ze gingen van “OMG! Misschien kan ik ooit full time gaan vloggen!” naar “OMG! Straks laten ze me komen om onze samenwerking te beëindigen!”

 

Te vroeg

Dus deze onzekere muts stapte op een rustige woensdagmiddag in de auto naar Hoofddorp. Véél te vroeg! Niet dat ik al helemaal klaar was maar ik wilde absoluut niet te laat komen, dan maar geen nieuwe nagellak op. Hop hop, daar ging ik.. Ik houd van autorijden dus ik zat heerlijk in mijn hum. Ondertussen was ik aan het bedenken hoe ik het allemaal ging aanpakken.

 

Tsjakka

Uiteraard had ik dat allang al uitgedacht en zelfs ook uitgeschreven maar op één of andere manier moest ik alle mogelijke scenario’s nog even af. Ik voelde dat dit een belangrijk gesprek zou worden. Toen ik het mailtje kreeg met de uitnodiging had ik zo’n ‘tsjakka momentje’ met mezelf. Compleet met kreet én vuist in de lucht.. Zie je het voor je?

 

Stom

Maar ze konden mijn voorstel natuurlijk ook héél stom vinden. Of niet origineel genoeg.. dus ik had meerdere opties. Ik was gezond nerveus maar gerust evengoed ook redelijk zeker van mijn zaak. Zij wisten tenslotte al wie ik was en wat ik kon. Maar bij Alkmaar ging het mis.. ik kwam in de file! Een hele stomme file! En natuurlijk ook nog eens de enige in heel Nederland.

 

Ongunstig

Het duurde lang, té lang.. Ondanks mijn half uur speling zou ik te laat aankomen bij het gebouw van Sanoma. Stiekem tikte in een berichtje naar diegene met wie ik een afspraak had, liever een boete dan dat ze op mij zaten te wachten zonder iets te horen. Ik kreeg een lief berichtje terug.. Oké, dat luchtte wel iets op. Maar man man, wat was dit ongunstig!

 

Verkeerde knopje

“Zou dit een teken zijn?” Dacht ik bij mezelf en “Nu moeten mijn ideeën wel héél gaaf zijn!” Toen ik uiteindelijk een kwartier te laat bij het gebouw aankwam drukte ik eerst 2 keer op het verkeerde knopje voor de slagboom. Awkward! En toen ik met het schaamrood op mijn kaken voor de derde keer drukte en ditmaal het juiste knopje had gevonden duurde het evengoed nog steeds best lang voordat er iemand reageerde.

 

Strak

Moest ik nu geduldig zijn? Was dit misschien een test? Of moest ik gewoon nog een keer drukken? Misschien had ik toch niet goed gedrukt.. Maar misschien wel en vinden ze me een irritant mens dat maar blijft bellen in plaats van het even rustig af te wachten.. Toen ik uiteindelijk nog een keer drukte hoorde ik een belletje gaan.. Aha! Die had ik nog niet eerder gehoord.. Mijn god, wat had ik mezelf aangedaan? Een vriendelijke stem vertelde mij dat ik door mocht rijden. Ik stamelde “dankjewel” en durfde alleen nog maar strak vooruit te kijken. Er waren vast camera’s en waarschijnlijk lagen ze nu allemaal in een deuk om dat dikke drollige blondje bij de slagboom.

 

Krap

Hysterisch parkeerde ik mijn auto in het eerste vrije vak dat ik zag. Jeemigt wat was het hier krap! Maar goed, ik stond. Hup brilletje in het dashboard kastje want ik wilde graag zonder bril verschijnen. Vet onhandig natuurlijk dat ik niet even mijn lenzen in had gedaan want toen ik buiten stond moest ik een stukje lopen om de borden goed te kunnen lezen.

 

Bezoeker

“PARKEREN BEZOEKERS” Oh ja! Ik was een bezoeker! Ughum, ik was nog lang niet waar ik zijn moest aan de borden te zien.. Ik besloot om weer in te stappen, mijn briltje weer te pakken en gehoorzaam de borden te volgen. Ah mooi, hier moest ik mijn auto neerzetten. Aha en ik kon de uitgang al zien! Pfjieuw.. Maar hé, ff serieus.. die parkeervakken! Daar ging ik ‘m echt niet met mijn zenuwachtige, zweterige, handjes in krijgen hoor!

 

Receptioniste

Nee hé, dat had ik weer. Of er stond een paal in de weg of een auto.. Ik koos voor een krap plekje waar ik in principe alleen een paal kon schampen. Gelukkig, ik was zonder schade ingeparkeerd. Oké, mapje weer onder mijn arm en bril weer in het dashboardkastje. Met rode wangen kwam aan bij de receptie en toen ik vertelde met wie ik een afspraak had onderbrak ze mij “WoW! Wacht even” zei ze.. “Jouw haar! Hoe doe je dat? Is dat van jezelf?” Even verscheen het onzekere duiveltje weer op mijn schouder “Ze vindt het afschuwelijk” maar het zekere duiveltje duwde hem weg en ik vertelde haar mijn geheim.

 

Ik ben Kim

Wat eigenlijk natuurlijk helemaal geen geheim is maar goed ik was weer wie ik was. Kim. Ja, dit ben ik. En ik ben leuk! Als je me niet leuk vindt dan is dat jammer voor ons want misschien hadden we iets aan elkaars leven kunnen toevoegen. Maar dan ligt het niet aan mij want ik ben gewoon wie ik ben, ik streef naar normen en waarden en wens met hetzelfde respect behandeld te worden als dat ik jou behandel. Of je nu de directeur bent of de receptioniste.

 

Doe normaal

Dankjewel lieve receptioniste die mij weer terug bracht bij mezelf! Mijn afspraak kwam aanlopen, een leuke vlotte jonge griet. “Shit!” dacht ik “verkeerde kleding setje uitgekozen” Maar terwijl ik gedag zei tegen de receptioniste vertelde ik mezelf nogmaals dat ik normaal moest doen en vooral gewoon mezelf moest zijn.

 

Enthousiast

Het gesprek wat volgde was super leuk! En het maakte me nog enthousiaster dan dat ik al was! Toen ik uiteindelijk in mijn wagen wilde stappen vroeg ik me serieus af hoe ik in godsnaam uitgestapt was, ik moest om 2 auto’s heen lopen om bij mijn deur te kunnen komen. Waar zat ik met mijn hoofd toen ik hier aankwam? WoW! Wat een eer dat ik hier mocht komen en wat een nieuwe energie heb ik hier opgedaan! Wat voelt dit fijn! Zin in nieuwe dingen!

 

Blog #75

“Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!” Eh ja, oké.. Maar kan iemand mij dan vertellen wat gewoon dan is? Want is het nou “gewoon” dat ik iemand heb die ons huis af en toe eens flink onder handen neemt met de poetsdoek? Of ben je dan decadent? Of misschien verwend? Of lui..

Bezorgen

Tegenwoordig laat ik de boodschappen thuis bezorgen.. Man! Dat ik dat niet eerder gedaan heb! Wat een feestje is dat, die jongen die het bracht zal wel gedacht hebben.. Echt wat een verademing! Ik haat het namelijk om boodschappen te doen. Verschrikkelijk vind ik het.. En dan ook nog eens steeds die verleidingen weerstaan. Iedere dag. En dus elke dag bedenken wat we nu weer zouden moeten eten. Nee, ik ben er uit! Voortaan bestel ik iedere week boodschappen en dan laat ik ze ook gewoon thuisbezorgen. Decadent? Verwend? Of gewoon lui?

Aardappelen

Als ik moet werken dan komt mijn moeder of schoonmoeder bij ons thuis en dan wacht ze totdat Cis wakker is. Of ze gaat de avond ervoor bij opa en oma slapen. Heerlijk, want dat betekent dat wij dus ’s morgens alleen maar aan onszelf hoeven te denken. Ook schil ik mijn aardappelen nooit.. en ik hoef de groenten bijna nooit te wassen en te snijden. Zo fijn als je het gewoon kant en klaar uit het supermarkt schap mee kunt grissen.. Ik weet het! Het is vast véél minder lekker. Maar wel ook zo ontzettend veel makkelijker! En misschien ook een beetje verwend..

Kreukelig

Van onze outfits hoeft er bijna niets gestreken te worden. Op een enkel bloesje na sta ik weleens aan de strijkplank. En dat is dan altijd op het moment dat ik het gekreukelde ding perse aan wil. De was zit sowieso wel eens 2 hele dagen in de wasmachine en in de droger kan ik het zelfs rustig een week laten zitten. Wat ben ik blij dat die dingen bestaan! Zonder het bestaan van een wasmachine en droger had ik waarschijnlijk een hele grote garderobe.. Dat is wel decadent zeker?

Behaard

Sinaasappelsap koop ik kant een klaar geperst en ook ben ik niet vies van bakjes voorgesneden fruit. Overbodige luxe.. Ook ga ik graag naar de schoonheidsspecialiste. En dan ben ik vooral blij dat ik mijn wenkbrauwen even niet hoef bij te houden. Hetzelfde geldt trouwens voor de beharing op de rest van mijn lichaam.. Ben ik dan misschien toch een beetje lui?

Onweerstaanbaar

Terwijl ik dit schrijf eet ik gele M&M’s.. Jeemigt wat zijn die dingen lekker! Onweerstaanbaar en je MOET er van dooreten. Misschien stuur ik zo wel een mailtje naar de oppermeneren van M&M’s, ga ik vragen of ze me willen sponsoren. Ughum.. Nou je leest het al ik ben dus niet goed bezig met gezond eten.

Rijk

Dat ik nu aan de M&M’s zit te eten is nog tot daar aan toe maar ik eet gewoon niet gezond. Ik heb alleen maar trek in wit brood met chocolade pasta bijvoorbeeld. Of nee, ik zeg het verkeerd.. Ik heb wel trek in gezonde dingen. Maar ik heb gewoon geen zin om het te maken. Was ik maar rijk.. Dan zou ik voor me laten zorgen. Dan zou ik mijn eigen kok opdracht geven om me alleen maar gezonde dingen voor te schotelen. En dan elke 2 uur iets, zodat ik niet eens de kans krijg om tussendoor wat te snaaien.

Hoppa!

Maar goed, ik ben niet rijk.. En waarschijnlijk zou ik het niet eens aankunnen als er iemand voor me zou zorgen. Ik zou me zlefs misschien wel continue schuldig voelen. Oké, ik heb geen eigen kok en die gaat er niet komen ook. Ik geef mezelf een denkbeeldige schop onder mijn te dikke kont want die kok had mij ook echt niet van de M&M’s af kunnen laten blijven.. Er is er uiteraard maar één die dat kan! Inderdaad, dat ben ik! De knop moet weer om, hoppa weg met die gele dingen! En ik pak meteen mijn fiets uit de schuur want je kunt me van alles verwijten maar lui wil ik niet zijn.

 

Blog #74 

Tot nu toe heb ik 4 sessies met mijn coach gehad. Dat is ietsje minder dan gepland maar jeetje.. Het werkt! Ze laat me zien wat echt belangrijk is. Niet dat ze me dat direct vertelt maar ze zorgt ervoor dat ik daarover ga nadenken. En soms hoor ik mezelf ineens hardop dingen zeggen waar ik van schrik. Dingen die ik onbewust wel wist maar toch schrik ik. Want hoe bekrompen ben ik eigenlijk wel niet als ik denk dat anderen mij niet leuk zouden vinden omdat ik dik ben?

 

Echte beauties

En nog erger, wat zegt dat over al die lieve leuke mensen die met mij omgaan? Indirect zeg ik dus eigenlijk dat diegenen die mij belangrijk vinden héél raar zijn. Simpelweg omdat ze mij wél leuk genoeg vinden, zélfs terwijl ik dik ben. Stom hé? En lekker lullig ook, dat ik dus zo over mijn naasten denk! Ik vind de mensen om mij heen perfect, ik vind ze prachtig om wie ze zijn. Echt mooi! En dat is niet om hoe ze eruit zien. Dat is uiteindelijk altijd om hun innerlijk.. Ook als het qua uiterlijk echte beauties zijn!

 

Zelf uitzoeken

Waarom ga je van iemand houden? Juist! Omdat ze mooi zijn van binnen.. Tsja, ik weet het! Natuurlijk ik wist dat allang! Heus.. Zo kijk ik er zelf ook naar anderen. Als het over een ander gaat kan ik deze context héél makkelijk plaatsen. Een vriendin van me zei laatst dat ze van mij geleerd had om altijd iemand een kans te geven. Het schijnt dat ik eens tegen haar gezegd heb dat ik, ondanks wat anderen over iemand zeggen, eerst zelf wil uitzoeken wat ik van iemand vind.

 

Meisje bij de slager

En dat klopt, als ‘ze’ zeggen dat iemand niet leuk is dan wil ik dat graag eerst zelf even ondervinden. En vaak blijkt dat de anderen er volledig naast te zitten. Wat je ziet is echt niet altijd wat het is.. Want dat mooie meisje bij de slager die mij bijna niet aan kijkt als ik sta te wachten is niet arrogant maar gewoon een beetje onzeker. En die altijd vrolijke gezellige jongen bij de tennis kan soms best verdrietig zijn zonder dat iemand dat in de gaten heeft.

 

Niemand is perfect

Oké ik dwaal af.. Wat ik eigenlijk wil zeggen is: Niemand is perfect! Of tenminste voor zichzelf dan, persoonlijk vind ik best veel mensen perfect. Zo jammer alleen, dat ze dat zelf niet zien. Nou en nu ben ik dus in zo’n fase dat ik weet dat het zo relaxt zou zijn als ik mezelf zou zien zoals anderen mij zien. En dat ik sommige opmerkingen die ik maak ook maar eens op mezelf moet gaan toepassen.

 

Laat ze barsten

Want hoe vaak heb ik wel niet gezegd “Ach joh laat ze barsten, ze zijn jouw aandacht helemaal niet waard!” Of “Stop alsjeblieft met jezelf zo naar beneden halen! Je bent zo mooi!” En zo is het echt.. Als je iemand niet leuk vindt omdat hij dik is of omdat ze scheel kijkt of omdat hij een keer geen “hoi” terug zegt. Misschien zei hij namelijk wel niks omdat hij er met zijn hoofd niet bij was door een slecht nieuwtje. Of hij zag je gewoon niet! Nou ja verzin iets..

 

Ik ben Kim en ik ben niet perfect!

Als je om dit soort redenen iemand jouw aandacht niet gunt dan ben je misschien toch best wel een beetje onwijs kortzichtig? Wie weet wat voor mooie dingen jij daardoor allemaal misloopt! “Hoi! Ik ben Kim en ik ben niet perfect!” Lang niet zelfs.. Geef jij me toch een kans? Je kunt me nog beter leren kennen door mij te volgen op YouTube, even zoeken op Kim Wijnker, op abonneren klikken en ik gun jou mijn aandacht.

 

Blog #73

Qua gezond eten gaat het niet zo heel goed en dat heb ik zoals altijd volledig aan mezelf te danken. Ik heb weinig fut dus alles wat ik heb gebruik ik voor mijn werk. Met als gevolg dat ik ’s avonds geen zin meer heb om te koken. Het is dat ik nog een man en kind heb die ik graag wil verzorgen anders was het helemaal dramatisch geweest! Dat ik weinig fut heb komt doordat ik niet voldoende gezond eet, we hebben het weer eens over die fijne wisselwerking dus.

 

Boer Tom

Ondertussen heb ik mooi evengoed wel veel toffe dingen ondernomen waar ik energie van krijg! Zo ben ik in contact met een leuke vent die mij gaat helpen met mijn website en met het promoten van mijn blogs en vlogs. Op die manier word ik hopelijk nog meer gezien. Ook ben ik bezig met een ander soort vlogs, zo heb ik al een aantal vlogs op mogen nemen voor www.ikenmama.nl en als klap op de vuurpijl heb ik een vlog opgenomen met Boer Tom en zijn mooie vriendin Marieke. Houd me in de gaten want daarover volgt snel meer!

 

Imperfectie

Mijn hoofd stroomt over van ideeën! Zo heb ik bijvoorbeeld bedacht dat ik de focus niet op het dik zijn wil leggen maar op mijn imperfectie. Aangezien op social media vooral altijd perfecte plaatjes en foto’s te zien zijn leggen we voor ons zelf de standaard ook vaak hoog. Maar wat je ziet is natuurlijk niet altijd wat het is. Neem nou, als gemakkelijk voorbeeld, even het feit dat ik graag wat slanker zou zijn.

 

Gemiddeld

Daarover heb ik de afgelopen tijd veel gelezen en gehoord.. Of ik nou wilde of niet veel mensen wilden hun afval/fit wordt verhaal graag met mij delen. Succes verhalen maar ook zat verhalen van mensen die het gewoon weg niet lukt. Of die er zo ontzettend klaar mee zijn dat ze gewoon geaccepteerd hebben dat ze wat zwaarder zijn dan gemiddeld. Kijk en dat vind ik mooi! Want zeg nou zelf? Wie wil er nou gemiddeld zijn? Nou ik kan je zeggen: Ik niet. Het liefst wil ik altijd iets net even anders dan een ander.

 

Knalgeel

Ik heb bijvoorbeeld niet voor niets een knalgele eettafel.. Maar het stomme is dat het me niet kan schelen wat je van mijn knalgele eettafel vindt. Natuurlijk heb ik het allerliefst dat je net zo laaiend enthousiast bent maar als dat niet zo is dan begrijp ik dat heel goed. Er van uitgaande dat je mij niet minder leuk vindt omdat ik voor een knalgele eettafel heb gekozen.

 

Uiterlijke kenmerken

Waarom zou ik me dan wel druk maken om wat je van mijn lijf vindt? Of van mijn kleding? Of van mijn andere uiterlijke kenmerken? Met mijn innerlijk ben ik tevreden en als je daar dus van alles op aan te merken hebt kan ik er weinig mee. Uiteindelijk blijf ik toch echt wel gewoon wie ik ben. Natuurlijk ben ik nooit te oud om te leren en er komt heus nog regelmatig een leermomentje voorbij, begrijp me niet verkeerd.. Maar waarom zou ik dat dan niet ook accepteren als we het over mijn uiterlijk hebben?

 

Ideeën

Dat ik dus zwaarder ben dan gemiddeld past stiekem eigenlijk wel bij mij. Neemt niet weg dat ik me wel heel graag wat fitter wil voelen. Want stel je voor wat ik allemaal kan als ik ook nog eens energie voor tien heb! Ha! Dan neem ik daadwerkelijke actie op al die ideeën waar mijn hoofd van overstroomt. Moet je me dan eens zien met mijn dikke kont! Die hou je dus echt niet zomaar even tegen!

 

Doen?

Er is me gevraagd of ik mee wil doen met de Obstacle Run.. Je weet wel zo’n activiteit waar alleen maar mensen aan mee doen waar ik vol bewondering tegen aan kijk. Wat nou als ik het ga doen? Wat nou als ik, met mijn lijf en op mijn leeftijd mee ga doen? Dan laat ik zien dat ik, als ene uiterste, mee kan doen moet het andere uiterste. Kijk en dat zie ik dan weer als een uitdaging die alles behalve gemiddeld is.. Zal ik het doen?

Blog #72

Terwijl mijn hersenen overuren maken krijg ik weinig op papier. Mooi hoe het werkt want waarschijnlijk komt het doordat ik eindelijk leer om alles meteen te bespreken en te verwerken. Dan blijft er natuurlijk nog maar weinig over om over te ‘zeuren’ in mijn blog.

 

Niet goed? Of toch wel!

Het is zo dubbel allemaal. Als mensen vragen hoe het met me gaat weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Want eigenlijk gaat het wel goed met me! Alleen even niet met afvallen.. Of zeg ik gewoon dat  het goed gaat alleen omdat ik dat eigenlijk altijd zeg. Of omdat mensen verwachten dat ik dat zeg. Poeh.. Het houdt wat in hoor.. nadenken over van alles en dan vooral over jezelf. Bewust bedenken wat ik voel en wat ik denk. En vooral waarom ik het voel en waarom ik het denk.

 

Mezelf zijn

Nee, het gaat écht goed. Zelfs als het soms heel slecht lijkt te gaan dan gaat het eigenlijk goed. Ik vind mezelf namelijk ineens weleens schreeuwend terug, afschuwelijk. Maar hey, ik zég het tenminste wel. Maar wow hey.. als dat schreeuwende mens ook in mij zit. Dan weet ik even niet of ik wel zo ontzettend graag mezelf wil zijn!

 

Krimp in elkaar

Gelukkig schreeuw ik meestal niet hoor.. Persoonlijk haat ik het heel erg als mensen schreeuwen of hun stem ook maar een heel klein beetje verheffen. Ik krimp altijd meteen als een klein kind in elkaar.. Want als je schreeuwt dan moet het vast wel heel erg zijn. Maar ik begrijp het nu wat beter. Je moet gewoon ergens vanaf en soms moet daar even de nadruk op gelegd worden. Dat gaat heel goed als je je stem een beetje verheft.

 

Knuffel

Van de week schreeuwde ik naar Nick: “IK.WIL.GEWOON.EEN.KNUFFEL!” Belachelijk natuurlijk, want dat had ik heus ook normaal kunnen zeggen. Echter begreep hij de hint en kwam hij direct met zijn gipsbeen naar me toe hupsen, hij wordt er al een ster in, voor een knuffel. In mijn hoofd ging een lampje branden “Aha.. Zo werkt het dus?!” Hoe harder je schreeuwt hoe meer je gehoord wordt.

 

Schrijven

Of trouwens dat werkt waarschijnlijk alleen als je normaal gesproken nooit schreeuwt. Als je al schreeuwend door het leven gaat dan hoort denk ik niemand je meer. Hm.. al schrijvende krijg ik toch ineens zat inspiratie. Het is me al geadviseerd; “Je moet meer schrijven! Daar voel je je het fijnst bij!” En het is waar, als ik even de tijd neem en ervoor ga zitten gaat het eigenlijk vanzelf. Dan zit ik in mijn eigen fijne bubbel. Dus niet getreurd, ik heb nog genoeg inspiratie! Ik moet het alleen ‘even’ opschrijven.. Tot snel, beloofd!

Blog #71

Ik sta al een tijdje niet meer op de weegschaal.. En wat een verademing is dat! Voorlopig hou ik dat dus even zo. ‘Huh?’ hoor ik je denken.. ‘en je strijd tegen de kilo’s dan?’ Tsja, geloof het of niet maar die gaat evengoed gewoon door. Al kan ik het misschien voortaan beter ‘strijd in mezelf’ noemen.

 

Stresslevel

Ik weet allang dat ik goed naar mezelf moet luisteren. Als mijn rechteroor dicht gaat zitten weet ik bijvoorbeeld dat mijn stresslevel veel te hoog zit en dat ik per direct pas op de plaats moet maken. En als ik ’s avonds om 8 uur alleen maar doodop naar bed wil dan weet ik dat ik die dag te veel suiker heb gehad of te weinig buiten ben geweest. Of allebei!

 

Doorgaan

Ik ken mijn innerlijke ik dus heus wel een beetje! Maar ondanks dat wist ik ook wel dat ik lang niet altijd helemaal luisterde. Als mijn ooglid gaat trillen weet ik namelijk dat ik een beetje te veel aan mijn hoofd heb maar ook dat ik dan best nog wel eventjes door kan. Totdat mijn rechteroor dus dicht gaat zitten.. Waarom doe ik nou niet alvast dat stapje terug als dat ooglid gaat trillen? Waarschijnlijk is dát stapje namelijk een stuk kleiner en dus ook makkelijker.

 

Charmante vrouw

Het is een beetje treurig maar daar waar ik graag tegen anderen roep dat ze goed op zichzelf moeten passen ben ik overduidelijk te streng voor mezelf. Ik moet altijd maar doorgaan en het liefste ook nog eens vol gas. Momenteel werk ik 4 dagen en maak ik elke week een vlog én een blog. Natuurlijk wil ik ook nog eens de meest charmante vrouw, de liefste mama, de beste vriendin, de leukste (schoon)dochter, de gezelligste collega en de tofste (schoon)zus zijn.. En dan wil ik uiteraard ook nog een aanrecht zonder kringen, frisse opgevouwen kleding in de kast en geen broodkorsten onder tafel of op andere bijzondere plekken.

 

Té leuk

En dan heb ik het nog niet eens over de veelal leuke dingen die tussendoor komen. Je begrijpt me vast wel, ik vind gewoon alles té leuk! Maar ja, van té veel leuke dingen kun je ook overprikkeld raken natuurlijk. En als je er dan bij optelt dat Nick thuis weinig kan doen omdat hij met zijn gegipste been omhoog ligt kun je je misschien wel een klein beetje voorstellen dat ik afgelopen week voor het eerst in mijn carrière op mijn werk gevraagd heb of ik per direct wat vakantiedagen kon opnemen.

 

Huilen

Dat mocht en ze waren lief en meelevend, wat er voor zorgde dat ik nog harder moest huilen.. Want huilen deed ik inmiddels, het voelde alsof echt alles te veel was. Ik zag er zelfs tegenop om Cis naar bed te brengen. Wetende dat ik geen back-up zou hebben als ze moeilijk zou gaan doen. Ik zag dus ineens beren op de weg.. Ik huil niet veel, misschien zelfs te weinig maar toen ik ook nog beren zag die er niet waren begon ik me zorgen te maken. En toen het al een paar keer door mijn hoofd schoot dat ik wilde dat ik Nick was, heerlijk met mijn pootje omhoog.. Tja, toen moest ik mezelf toch echt even tegen mezelf in bescherming nemen!

 

Energie

Die extra vrije dagen hebben me gered, natuurlijk ben ik heus niet meteen mega chill ofzo. Maar de afgelopen dagen heb ik alleen dingen gedaan die ik wilde. Dus ik heb heel egoïstisch even niet aan anderen gedacht. Nick en Cis daarbuiten gelaten natuurlijk! Maar sommige dingen kosten energie en sommige dingen geven energie. En ik voelde dat het goed zou zijn om me even te focussen op de dingen die me juist energie zouden geven.

 

Doorpakken

Nou ja en die weegschaal is dus best een dingetje. Het kan twee kanten op gaan, het kan zorgen voor prachtige euforie maar ook voor mega veel frustratie. Het weegmoment zorgt altijd voor wat extra spanning en aangezien mijn coach me ook nog eens heeft verteld dat ik absoluut niet mag lijnen totdat ik ‘normaal’ met eten om kan gaan heb besloten dat de weegschaal voorlopig even op zijn kop ligt. Dat is dus geen opgeven maar dat is doorpakken! Want hoe beter ik in mijn vel zit hoe minder ik met eten bezig ben. Whoop! Whoop!