Blog #76
Nou.. Daar ging ik.. Met mijn mapje onder mijn arm. Omdat ik Libelle een nieuw voorstel had gedaan mocht ik langskomen om het een en ander te bespreken. Super leuk natuurlijk! Het duizelde me van de gedachten die steeds door mijn hoofd schoten. Ze gingen van “OMG! Misschien kan ik ooit full time gaan vloggen!” naar “OMG! Straks laten ze me komen om onze samenwerking te beëindigen!”
Te vroeg
Dus deze onzekere muts stapte op een rustige woensdagmiddag in de auto naar Hoofddorp. Véél te vroeg! Niet dat ik al helemaal klaar was maar ik wilde absoluut niet te laat komen, dan maar geen nieuwe nagellak op. Hop hop, daar ging ik.. Ik houd van autorijden dus ik zat heerlijk in mijn hum. Ondertussen was ik aan het bedenken hoe ik het allemaal ging aanpakken.
Tsjakka
Uiteraard had ik dat allang al uitgedacht en zelfs ook uitgeschreven maar op één of andere manier moest ik alle mogelijke scenario’s nog even af. Ik voelde dat dit een belangrijk gesprek zou worden. Toen ik het mailtje kreeg met de uitnodiging had ik zo’n ‘tsjakka momentje’ met mezelf. Compleet met kreet én vuist in de lucht.. Zie je het voor je?
Stom
Maar ze konden mijn voorstel natuurlijk ook héél stom vinden. Of niet origineel genoeg.. dus ik had meerdere opties. Ik was gezond nerveus maar gerust evengoed ook redelijk zeker van mijn zaak. Zij wisten tenslotte al wie ik was en wat ik kon. Maar bij Alkmaar ging het mis.. ik kwam in de file! Een hele stomme file! En natuurlijk ook nog eens de enige in heel Nederland.
Ongunstig
Het duurde lang, té lang.. Ondanks mijn half uur speling zou ik te laat aankomen bij het gebouw van Sanoma. Stiekem tikte in een berichtje naar diegene met wie ik een afspraak had, liever een boete dan dat ze op mij zaten te wachten zonder iets te horen. Ik kreeg een lief berichtje terug.. Oké, dat luchtte wel iets op. Maar man man, wat was dit ongunstig!
Verkeerde knopje
“Zou dit een teken zijn?” Dacht ik bij mezelf en “Nu moeten mijn ideeën wel héél gaaf zijn!” Toen ik uiteindelijk een kwartier te laat bij het gebouw aankwam drukte ik eerst 2 keer op het verkeerde knopje voor de slagboom. Awkward! En toen ik met het schaamrood op mijn kaken voor de derde keer drukte en ditmaal het juiste knopje had gevonden duurde het evengoed nog steeds best lang voordat er iemand reageerde.
Strak
Moest ik nu geduldig zijn? Was dit misschien een test? Of moest ik gewoon nog een keer drukken? Misschien had ik toch niet goed gedrukt.. Maar misschien wel en vinden ze me een irritant mens dat maar blijft bellen in plaats van het even rustig af te wachten.. Toen ik uiteindelijk nog een keer drukte hoorde ik een belletje gaan.. Aha! Die had ik nog niet eerder gehoord.. Mijn god, wat had ik mezelf aangedaan? Een vriendelijke stem vertelde mij dat ik door mocht rijden. Ik stamelde “dankjewel” en durfde alleen nog maar strak vooruit te kijken. Er waren vast camera’s en waarschijnlijk lagen ze nu allemaal in een deuk om dat dikke drollige blondje bij de slagboom.
Krap
Hysterisch parkeerde ik mijn auto in het eerste vrije vak dat ik zag. Jeemigt wat was het hier krap! Maar goed, ik stond. Hup brilletje in het dashboard kastje want ik wilde graag zonder bril verschijnen. Vet onhandig natuurlijk dat ik niet even mijn lenzen in had gedaan want toen ik buiten stond moest ik een stukje lopen om de borden goed te kunnen lezen.
Bezoeker
“PARKEREN BEZOEKERS” Oh ja! Ik was een bezoeker! Ughum, ik was nog lang niet waar ik zijn moest aan de borden te zien.. Ik besloot om weer in te stappen, mijn briltje weer te pakken en gehoorzaam de borden te volgen. Ah mooi, hier moest ik mijn auto neerzetten. Aha en ik kon de uitgang al zien! Pfjieuw.. Maar hé, ff serieus.. die parkeervakken! Daar ging ik ‘m echt niet met mijn zenuwachtige, zweterige, handjes in krijgen hoor!
Receptioniste
Nee hé, dat had ik weer. Of er stond een paal in de weg of een auto.. Ik koos voor een krap plekje waar ik in principe alleen een paal kon schampen. Gelukkig, ik was zonder schade ingeparkeerd. Oké, mapje weer onder mijn arm en bril weer in het dashboardkastje. Met rode wangen kwam aan bij de receptie en toen ik vertelde met wie ik een afspraak had onderbrak ze mij “WoW! Wacht even” zei ze.. “Jouw haar! Hoe doe je dat? Is dat van jezelf?” Even verscheen het onzekere duiveltje weer op mijn schouder “Ze vindt het afschuwelijk” maar het zekere duiveltje duwde hem weg en ik vertelde haar mijn geheim.
Ik ben Kim
Wat eigenlijk natuurlijk helemaal geen geheim is maar goed ik was weer wie ik was. Kim. Ja, dit ben ik. En ik ben leuk! Als je me niet leuk vindt dan is dat jammer voor ons want misschien hadden we iets aan elkaars leven kunnen toevoegen. Maar dan ligt het niet aan mij want ik ben gewoon wie ik ben, ik streef naar normen en waarden en wens met hetzelfde respect behandeld te worden als dat ik jou behandel. Of je nu de directeur bent of de receptioniste.
Doe normaal
Dankjewel lieve receptioniste die mij weer terug bracht bij mezelf! Mijn afspraak kwam aanlopen, een leuke vlotte jonge griet. “Shit!” dacht ik “verkeerde kleding setje uitgekozen” Maar terwijl ik gedag zei tegen de receptioniste vertelde ik mezelf nogmaals dat ik normaal moest doen en vooral gewoon mezelf moest zijn.
Enthousiast
Het gesprek wat volgde was super leuk! En het maakte me nog enthousiaster dan dat ik al was! Toen ik uiteindelijk in mijn wagen wilde stappen vroeg ik me serieus af hoe ik in godsnaam uitgestapt was, ik moest om 2 auto’s heen lopen om bij mijn deur te kunnen komen. Waar zat ik met mijn hoofd toen ik hier aankwam? WoW! Wat een eer dat ik hier mocht komen en wat een nieuwe energie heb ik hier opgedaan! Wat voelt dit fijn! Zin in nieuwe dingen!
Meest recente reacties