Terug in de tijd

Ik ga even terug in de tijd, een paar maanden. Dan begin ik ongeveer waar ik gestopt ben. Ik was dus zwanger! Inmiddels was het de 5de keer dat ik een positieve test in handen had en met nog steeds “maar” 1 kindje durfde ik niet echt blij te zijn. De weken verstreken en ondanks dat ik steeds bloedverlies had zat het vruchtje er nog steeds.. Inmiddels hadden we een hartje zien kloppen en voelde ik me ook echt zwanger. Zou het dan toch?

Misschien

Ik had onbewust de hoop al opgegeven en ging er eigenlijk al een beetje vanuit dat we mijn zijn drietjes zouden blijven. Super blij als ik was met het voorrecht dat ik al een kindje mocht hebben dat ik elke dag kon knuffelen was dat ook goed natuurlijk! Maar nu kwam er dan misschien toch nog een kindje bij. Maar nog steeds had ik het over ”misschien”

Vertrouwen

Ik had wel vertrouwen in het kindje maar niet meer zo erg in mijn lichaam. Het bloedverlies hield aan en het is vreselijk om je steeds zo bang te voelen terwijl je juist gelukkig moet zijn. Dat je hoofd zegt dat je “normaal” moet doen en moet stoppen met zorgen maken maar dat dat dan gewoon niet altijd lukt. Gelukkig had ik ook goede dagen hoor! Maar de dagen dat ik vol zorgen was overschaduwden het prille geluk behoorlijk.

Blauwe snippers

Er kwam weer een echo, deze keer zagen we het hartje niet alleen kloppen maar hoorde we het ook. En het kindje bewoog en zag er fantastisch uit! Wauw, wat was dit mooi. Nog steeds een beetje bang en onzeker slopen de weken voorbij. Bij de volgende echo bleek alles weer in orde en daar lieten we opschrijven of ons kindje een jongetje of meisje was. Tijdens een borrel met familie en vrienden prikte Nick blauwe snippers uit een grote ballon. Ongelooflijk, straks hadden we een meisje en een jongen. Wat een bofkonten!

Geloven

Bij de 20 weken echo zag alles er ook perfect uit en begon ik een beetje te geloven dat het bloedverlies er bij deze zwangerschap ‘gewoon’ bij hoorde. Eigenlijk was er echt geen reden meer om angstig te zijn. Toch raakte ik dat gevoel niet helemaal kwijt, want tijdens de rest van de zwangerschap en tijdens de bevalling kon er ook nog van alles mis gaan. En wat als er bij de geboorte toch iets met het kindje was? Iets wat op een echo niet te zien is?

Zielsgelukkig

Gek werd ik van mijn eigen onzekerheid. Waar ik normaal gesproken redelijk nuchter ben kon ik nu enorm piekeren. Hoe hard ik het ook probeerde ik kon het niet volledig van me afzetten, ergens dacht ik dat dit geluk mij niet gegund was. Kwam het door die miskramen? Kwam het door de hormonen? Misschien wel beiden, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik zielsgelukkig was toen Kes, na een voorspoedige bevalling, kerngezond door Nick op mijn borst werd gelegd.

Schatten

En nog steeds gaat geen dag voorbij waarbij ik naar mijn schatten kijk en me super bewust ben van het geluk dat ik mag hebben! Ze doen het allebei fantastisch.. Kes is een blije baby en slaapt zelfs ‘s nachts al super goed. Wat een rijkdom, het klinkt cliché maar er zijn geen woorden die de lading dekken. Vol trots show ik mijn kinderen en worden mensen waarschijnlijk gek van mijn babyspam op Social Media. Het boeit me niet, ze zijn van mij. Dit heb ik toch mooi maar weer geflikt! Op naar de volgende onzekerheden..

Kwaaltjes & paniek

Ik was een paar weken zwanger en als de dood dat ik het vruchtje wéér zou verliezen. Die ochtend werden we héél vroeg gebeld, het ging niet goed met oma. Ze ging ineens hard achteruit. Een paar dagen daarvoor was ze opgenomen in het ziekenhuis. Een verwaarloosde blaasontsteking en met de kwaaltjes die ze al had, zorgde dat voor paniek. Nick stapte direct in de auto, zijn lieve oma. De oma die er al zijn hele leven was, niet zomaar een oma. Een oma waar hij zich altijd thuis bij voelde. Een lieve, warme, zorgzame vrouw. Het was niet moeilijk om deze vrouw in mijn hart te sluiten na onze eerste ontmoeting. Wat een prachtig mens, zo bij de tijd. En ze kon mooi vertellen, over vroeger, met glinsterende ogen. Over het café dat ze altijd runde met opa en daarna alleen.

Foto’s & liefde

Ze kon vol trots vertellen over opa en dat Nick zo verschrikkelijk veel op hem leek. Als de oude foto’s weer tevoorschijn kwamen kreeg ik een warm gevoel in mijn buik. Ik kende deze man, ik kende hem niet maar ik kende hem wel. Veel te vroeg is hij overleden. Nick heeft zijn opa nooit mogen kennen. Maar de foto’s zeiden genoeg, het was meer dan duidelijk. Nick, oma’s enige kleinzoon, had de looks van Nic haar echtgenoot. Hij was de liefde van haar leven, er is nooit meer een andere man in beeld geweest. Ik voel haar, als Nick echt zo op zijn opa lijkt.. En ik krijg een knoop in mijn maag als ik eraan denk dat zij haar grote liefde zo vroeg heeft moeten laten gaan. Zo plotseling en onverwacht.

Trots & samen

Eigenlijk zou je een verbitterde vrouw verwachten hé? Maar niets is minder waar, oma de optimist zelve. Lief, zorgzaam, trots! Nooit zeuren of klagen, altijd blij als we op visite kwamen. De laatste tijd ging het wel wat minder, we waren bang om haar te verliezen. Toen ik Cis die ochtend onder had gebracht reed ook ik naar het ziekenhuis. Het was verdrietig om te zien, oma was niet oma. Het leek alsof ze er klaar mee was, ze wilde zich niet zo beroerd voelen. Ze had pijn en was vreselijk benauwd. De dokters zeiden dat het wel goed kon komen en uiteraard geloofde wij de dokter, we wilden de dokter geloven. De hele dag bleven we bij oma in het ziekenhuis. Om beurten zaten we bij haar, niet te veel tegelijk. Toen Nick en ik ‘s avonds even naar Cis gingen om samen te eten, besloten we oma te vertellen dat ik weer zwanger was. Ze wist van de miskramen en gunde ons zo ontzettend een tweede kindje.

Praatjes & glinsterende ogen

Toen we weer terug bij oma waren had ze net extra zuurstof gekregen en daardoor oogde ze veel beter! Zie je nou wel? Dit is hetzelfde als vorig jaar, ze gaat het gewoon redden! Toen Nick en ik een momentje samen met oma waren had ze barre praatjes. Ze vertelde over Nick van vroeger, van toen hij uit de perenboom gevallen was. En over haarzelf, haar ogen glinsterden. Ze wilde nog even mijn tattoo goed zien en bewonderde hem nauwkeurig, prachtig zei ze. Ik keek Nick aan en knikte hem toe. Oma we hebben een geheimpje, zei hij, alleen u mag het weten.. Ze was zo blij! Met ogen vol liefde keek ze me aan en pakte ze allebei mijn handen.. Dit gun ik jullie zo, zei ze, jullie zijn zulke goede ouders. Kijk naar Cis, zij is het voorbeeld van hoe goed jullie het doen. Hoe jullie uitleg geven als dat nodig is en haar toch zelf laten ontdekken. Deze dingen zei ze vaker en iedere keer groeide ik een stukje van trots.

Handkusjes & verdriet 

Fantastisch vond ze het, dat zij als enige ons geheim wist. Tegen de anderen zei ze dat ze zo heerlijk met ons had zitten praten, dat ze er energie van kreeg. Wij lachten stiekem naar elkaar. Toen het laat en donker werd kregen we dikke kussen en knuffels bij het afscheid. Bij de deur gaf ze nog een paar extra handkusjes, precies zoals ze altijd deed. Tot morgen oma, zeiden wij. Het kon niet anders dan dat we haar morgen nog zouden spreken. Onderweg naar huis straalden wij, wat mooi en bijzonder dat oma het al wist. En wat hadden we fijn zitten praten. Thuis kropen we moe maar voldaan in bed, wat een dag. We hadden het licht nog niet eens uit toen Nick zijn telefoon ging…

Blog#86

Afgelopen maandag ben ik 39 jaar geworden. Tsja, ik behoor inderdaad zeker niet meer tot “de jongeren” Maar echt, als je jonger bent dan ik, kan ik je bij deze geruststellen. Het is niet zo eng, erg of schrikbarend als je denkt! Tenminste dat vind ik dan, maar misschien ben ik geen goede graadmeter want eigenlijk maakt het mij bar weinig uit dat ik “al” tegen de 40 loop.

Dankbaar

Of tenminste, de leeftijd maakt me niks uit. Dat ik ouder word, daar kan ik alleen maar ontzettend dankbaar voor zijn. Sorry voor het cliché! Waar ik soms wel een beetje bang voor ben is dat ik straks misschien dingen niet meer “mag” doen omdat “mensen” me er te oud voor vinden.  Denk je dat er een tijd komt dat ik dingen niet meer ga doen omdat ik te oud ben? Ik ben daar zo benieuwd naar, ik kan het me nu namelijk echt niet voorstellen. Er is niets wat ik kan bedenken dat ik niet meer ga doen als ik oud ben of word.

Gekkigheid en te weinig slaap

Dat ik bepaalde dingen niet meer of minder ga doen omdat ik er geen zin in heb dat geloof ik wel. Ik merk nu bijvoorbeeld al dat ik meer waarde ga hechten aan een fitte zondag dan aan een nachtje helemaal los. Hm, oké niet altijd dan. Uiteraard hou ik nog steeds best veel van een nachtje te veel gekkigheid en te weinig slaap..

Wekelijke katers

Maar wel met mate. Want de volgende dag, en ja misschien de dag er na ook wel, ben ik over het algemeen he-le-maal nergens! Ja, en dat heb ik er dus niet meer elk weekend voor over. Dus als de gekkigheidjes iets minder worden komt dat niet omdat ik ouder word maar omdat ik geen zin meer heb in wekelijkse katers. Die overigens echt niet te doen zijn trouwens met een peuter om je heen.

Oud wijf

Ik wil het trouwens wel graag even hebben over festivals. Ik houd er van. Héél erg zelfs, daar was je inmiddels waarschijnlijk al achter. Ik kom ze tegen op festivals, mensen die veel ouder zijn dan ik. Maar we zijn absoluut niet in de meerderheid. Als ik iemand zie die ouder is ben ik stiekem toch altijd een beetje een soort van opgelucht. Ik wil namelijk alles behalve dat ouwe wijf zijn dat veel te graag bij de jongeren wil horen. Of die senior die vooral niet ouder wíl worden.

Hoe ouder hoe beter

Maar lieve mensen luister! Festivals zijn overdag en duren over het algemeen niet langer dan 12 uur. Met een beetje mazzel lig je voor middernacht in je bed en ben je de volgende dag tenminste nog ergens toe in staat. Kijk, dat is dus in ieder geval al één reden om gewoon voor altijd naar festivalletjes te blijven gaan. Hoe ouder hoe beter eigenlijk dus in dit geval!

Blog#84
Toen ik begon met bloggen (en later ook vloggen) wilde ik vooral heel graag fit worden. Ik wilde graag sterk en gezond zijn.. Nou ik kan je, tijdens deze blog nummer 84, vertellen dat dat nog steeds niet helemaal het geval is.

Mentaal
Oh, ik heb me zeker wel sterk en gezond gevoeld hoor! Voor bepaalde periodes.. Maar jeetje er kwam toch wel even heel veel meer bij kijken dan dat ik van te voren had bedacht. Niet alleen viel het me keihard tegen dat het me niet altijd lukte om af te vallen. Ondanks dat jullie mee keken kon ik het gewoon presteren om aan te komen! Ik dacht dat jullie mijn stok achter de deur waren?

Open boek
Maar vooral kwam ik erachter dat er, in mijn geval, eerst mentaal nog een hoop moest gebeuren. Zo moest ik bijvoorbeeld onder ogen zien dat ik helemaal niet zo’n “open boek” ben als ik altijd dacht.. Ik ben geïnteresseerd in anderen en daarom vind ik het over het algemeen niet moeilijk om een gesprek te beginnen met een wildvreemde. Maar in sommige situaties ben ik wel degelijk een bange poepeschijterd en weet ik me soms geen raad met mezelf.

Café
Stel nou hè? Ik kom jou tegen en ik ben samen met mijn vrienden ergens in, bijvoorbeeld, een café. Eén van mijn vrienden kent jou en wij raken aan de praat. Geheid dat ik je de oren van je kop lul en vragen stel die je eigenlijk helemaal niet hoort te stellen als je iemand nog maar net hebt ontmoet. Alvast sorry daarvoor!

Ander verhaal
Maar als ik het dan omdraai.. dus dat ik diegene ben die die ene vriend van jouw vriendengroep kent. Tsja, dan wordt het wat mij betreft toch wel een heel ander verhaaltje hoor. Nog steeds ben ik vreselijk nieuwsgierig naar wat je doet en waarom. Maar over het algemeen durf ik dan niet zomaar op je af te stappen.

Grappige anekdotes
En als jij dan eventueel op mij afstapt en mij grappige anekdotes begint te vertellen dan gaat het allemaal ook nog oké. Maar als jij mij dan ineens allemaal vragen gaat stellen die ik anders ook aan jou gesteld had, dán wordt het wel een beetje zeuren met me. Want iemand die bij mijn gevoelens komt is namelijk héél eng. Of tenminste dat vond ik altijd..

Écht
Want stel nou dat jij aan mij vraagt hoe het nu eigenlijk écht met me gaat? Ik was getraind in eroverheen praten, vlug een wedervraag stellen of een flauw grapje maken. Als ik eerlijk antwoord geef dan zou het namelijk zo maar kunnen zijn dat ik antwoord met: “Nou, eigenlijk gaat het niet zo heel lekker.. Ik heb gister een vreetbui gehad en ik kan al weken de puf niet vinden om te sporten”

Loser
Tsja jeetje, wat zul je dan wel niet van mij denken?! Ik was ervan overtuigd dat jij me dan een loser zou vinden en dat je je binnen no-time met een smoes uit de voeten zou maken. Het heeft best lang geduurd voordat ik besefte dat iemand ook weleens oprecht geïnteresseerd in mij zou kunnen zijn.

Opluchting
Wat stom dat ik dat niet eerder heb bedacht! Er is tot nu toe he-le-maal niemand gillend weggerend als ik eerlijk antwoord geef. Sterker nog, het heeft mij juist nu al zo ontzettend veel opgeleverd! Mooiere, eerlijkere en nóg hechtere vriendschappen bijvoorbeeld. Want ik krijg terug wat ik geef, eerlijke antwoorden.. En dát levert pas écht prachtige gesprekken op.

Blog #82
Ik hoef niet op de weegschaal te gaan staan om je te vertellen dat ik behoorlijk aangekomen ben. Momenteel steek ik nog even mijn kop in het zand en wil ik niet weten om hoeveel het exact gaat. Ik ben niet zo goed met getallen namelijk.. en al helemaal niet met die van de weegschaal.

Kermis
Aankomend weekend is het weer kermis, het jaarlijks terugkerende evenement waarbij je oude bekenden weer eens spreekt. Sommige heb ik zelfs in geen jaren gesproken. Eigenlijk is het een soort reünie, iedereen komt weer eens samen. Of je nou naar Amsterdam verhuisd bent of niet, je neemt gewoon even de moeite om terug te komen voor de kermis.

Houding
Tsja, en het ene jaar heb je daar veel meer zin in dan het andere jaar. In mijn geval dan.. Laten we het over vorig jaar hebben. Vorig jaar had ik er zin in, ik zat lekker in mijn vel. Ik was goed bezig met sporten en gezond eten en dat was te zien. Heus niet alleen aan het kleinere vetrolletje maar ook aan mijn houding. Als je je goed voelt dan zie je dat nou eenmaal. Hoeveel kilo je ook weegt en of je je haar nou gewassen hebt of niet.

Tweede?
2017 was een mooi kermis jaar voor mij. Momenteel sta ik er iets anders voor.. Niet dat ik ineens ongelukkig ben hoor, nee verre van dat zelfs. Maar ik had wel graag willen shinen in paar maatjes kleiner. Ja oké, of in zwangerschapskleding natuurlijk. Dat is ook nog zo’n een dingetje.. Nadat ze gevraagd hebben hoe oud Cis nu is volgt als vanzelf bijna altijd de volgende vraag “Denken jullie aan een tweede?” Als ik dan antwoord met “Jazeker, al best lang zelfs” wordt het altijd een béétje ongemakkelijk.

Toilet
Het voelt wat pijnlijk en ik voel me bijna schuldig dat ik niet gewoon al zwanger ben geworden. In die momenten val ik ook altijd een beetje stil. En juist precies als ik dan net wel wat wil zeggen, wil die ander ook net wat zeggen. Waardoor we dan dus juist weer tegelijkertijd stoppen met praten en elkaar vragend aankijken. Om vervolgens dan weer tegelijkertijd te zeggen: “Nee, zeg jij maar..” Meestal besluit ik op zo’n moment dat ik echt héél nodig even naar het toilet moet en ik weet zeker dat diegene die ik achter laat dan opgelucht adem haalt.

Biertje
Gelukkig zijn er ook altijd wel mensen die ik regelmatig spreek dus daar val ik dan op terug. We hoeven eigenlijk niet eens perse te praten en als we het wel doen dan lullen we lekker slap. Serieuze gesprekken hebben we wel weer op een ander moment. Met een glimlach kijk ik dan rond, eigenlijk weet ik heus wel dat iedereen altijd wel ergens van baalt. Ik ga gewoon genieten, van mijn biertje, van de zon, van de leuke mensen en muziek. Ik heb er zin in!