In mijn hoofd gaan mijn gedachten van links naar rechts

Antwoorden

Weet je wat het leuke is aan schrijven? Of nee, wat ík het leuke vind aan schrijven? Tijdens het schrijven komen meestal antwoorden naar boven. Dat is zo bizar dan wil ik iets vertellen en hoe ik me daarbij voel en dan kom ik uiteindelijk zelf, na een paar honderd woorden, met de oplossing.

Zelf therapie

Eigenlijk is schrijven voor mij een soort van zelf therapie. Ik lijk namelijk, op het oog, heel cool en chill maar in mijn hoofd gaan mijn gedachten van links naar rechts. Oh ja en van boven naar beneden, en eigenlijk gewoon in alle vormen van richting die daar tussen zitten. Hormonen versterken die rare, kromme gedachtegangen van mij. Zelfs als er echt helemaal niks aan de hand is dan zorg ik er gewoon in mijn hoofd wel voor dat ik iets heb om over te piekeren.

Wat als..

Rond malende gedachten waar ik, als ik er nuchter naar kijk, niks mee kan. Het zijn namelijk bijna altijd “wat als..” gedachten. Ken je die gedachten? Wat als ik Kes nu laat vallen? Wat als er nu een vrachtwagen aankomt? Wat als ik nu dood neerval? Wat als.. Nou ja, je ziet het. Vooral allemaal negatieve gedachten. Je hebt er geen klote aan, want het gebeurt namelijk niet.

Fuck-hormonen

En stel nou dat het wel gebeurt hè? Nou, dan heeft het nog steeds echt helemaal geen ruk zin gehad dat ik me er druk over gemaakt heb. Het zijn allemaal stomme gedachten die helemaal niet bij mij horen, ze passen voor mijn gevoel ook helemaal niet bij mij. Maar blijkbaar zit er ergens diep van binnen toch iets negatiefs. En ik ben er vrij zeker van dat het die fuck-hormonen zijn die dit versterken.

Leef nu!

Ik ben van nature positief en nuchter ingesteld. Makkelijk zelfs, ik was altijd diegene die zei; “Je kunt je er wel druk om maken maar dat heeft toch geen zin” en “Leef nu!” En nu ben ik het dus zelf, die paniekzaaier. In mijn hoofd dan hè, want ik zeg het natuurlijk tegen niemand. Ja nu, tegen jou. Ik schrijf het op, wachtend op het antwoord en de oplossing.

Gelukkig

Het is al zoveel beter gelukkig! De eerste weken van Kes lukte het me namelijk amper om te genieten. Ik was bang dat hij de kinkhoest zou krijgen. Of dat er iets anders ergs zou gebeuren wat ons geluk ernstig zou verstoren. Want waarom mocht ik ineens zo gelukkig zijn? Daar moest vast iets tegenover staan.. Ik ben ze echt zo zat, die rare gedachten. Iets met 9 maanden op en 9 maanden af.. Nog 4 maanden te gaan!